صفحات این کتاب، بیانگر برخورد وحشیانه‌ی دو کشور متمدن سرمایه‌داری با مردمی سرکوب‌شده است که برای آزادی‌شان می‌جنگیدند، و نیز معرف انسان‌هایی است که خاموش نماندند و با جنبش آزادی‌بخش مردم کنگو همبستگی کردند.

مردم کنگو در ژوٍئن سال ۱۹۶۰،بعد از گذشت تقریباً یک قرن از سلطه‌ی استثمارگرانه و خونین بلژیک، رسماً استقلالشان را به‌دست آوردند و حکومتی به رهبری پاتریس لومومبا، رهبر مرکزی مبارزه‌ی آزادی‌بخش، تشکیل دادند. بلافاصله دولت‌های بلژیک و ایالات متحده اقدام کردند، تا حکومت لومومبا را نابود کنند و به جای آن رژیمی بنشانند که کنترل امپریالیسم بر منابع گسترده‌ی مس و سایر معادن را تأمین کند. آن‌ها زیر پوشش سازمان ملل علیه لومومبا کودتایی سازماندهی کردند که منجر به قتل فجیع او در ژانویه ۱۹۶۱ شد. اما جنبش‌ آزادی‌بخش نخوابید، و طی چند سال بعد دولت‌های بلژیک و ایالات متحده همراه رژیم دست‌نشانده‌شان در کنگو علیه نیروهای شورشی ضدامپریالیست جنگیدند و هزاران نفر از مردم کنگو را در این عملیات به قتل رساندند.

مالکم ایکس در این باره گفت که "ماشاهد بمباران روستاهای بی‌دفاع آفریقایی هستیم. هنگامی که بمبی بر سر مردم روستای آفریقایی فرود می‌آید، هیچ راهی برای دفاع از مردم وجود ندارد … حتی از افراد مترقی و لیبرال نیز فریادی برنمی‌خیزد."

حملات کشنده در کنگو در نوامبر ۱۹۶۴ به اوج خود رسید. ارنستو چه گوارا، به نمایندگی از دولت انقلابی کوبا در دسامبر ۱۹۶۴ در نیویورک، مجمع عمومی سازمان ملل را مخاطب قرار داد و اعلام کرد که دولت آمریکا و سایر قدرت‌های امپریالیستی با استفاده از نام سازمان ملل مرتکب قتل لومومبا و قتل هزاران روستانشین کنگو شده‌اند. او گفت که "همه‌ی انسان‌های آزاده‌ی جهان باید برای خونخواهی جنایت در کنگو آماده شوند." کوبا تحت رهبری فیدل کاسترو به این فراخوان عمل کرد. چه گوارا از نیویورک مستقیماً به آفریقا رفت و به دنبال آن از ماه آوریل تا دسامبر ۱۹۶۵ در کنگو بود و یک ستون از داوطلبان کوبایی را رهبری ‌کرد که به تسلیح و آموزش نیروهای هوادار لومومبا کمک می‌کردند.